Το 1893 δημιουργείται στην Θεσσαλονίκη το ВМРО (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση). Προσπάθεια των ιδρυτών της να αποκρυφτεί ο πραγματικός της στόχος και να συσπειρώσει μαζί της όλους τους δυσαρεστημένους λαούς της Οθωμανικής επικράτειας… Μοτό της οργάνωσης ήταν το „Η Μακεδονία στους Μακεδόνες„. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν ακόμα και Έλληνες που έπεσαν στην παγίδα αυτή, όπως ο Κορδόπουλος από το Μελένικο, στο σπίτι του οποίου έβρισκε καταφύγιο ο Яне Сандански (Γιάνε Σαντάνσκι), από τα σημαντικά στελέχη του BMPO. Η ίδια η οργάνωση είχε εσωτερική αντιπολίτευση, κυρίως τα στελέχη της Σόφιας, η οποία προσδοκούσε άμεση προσάρτηση της Μακεδονίας στην Βουλγαρία.
Το 1902 το όνομα της οργάνωσης άλλαξε σε Върховен македоно-одрински комитет (Βερχόβεν Μακεδόνο-οδρίνσκι Κομιτέτ – Εσωτερική Μακεδονίας-Ανδριανούπολης Επιτροπή) γνωστή σε εμάς ως το „Βουλγαρικό κομιτάτο„.
Βούλγαροι κομιτατζίδες, όπως ο Γιάνε Σαντάνσκι και ο Γκότσε Ντέλτσεβ βαφτίζονται „Μακεδόνες.
Ο Σαντάνσκι γεννήθηκε στο χωριό Βλάχι κοντά στην Κρέσνα (τότε) στην Οθωμανική Αυτοκρατορία στις 28 Μαΐου 1872.
Ο Γιάνε Σαντάνσκι συμμετείχε στο επαναστατικό κίνημα στη Μακεδονία και στη Θράκη και έγινε ένας από τους ηγέτες του. Από το ξεκίνημα της επαναστατικής του δραστηριότητας κέρδισε τη δημοφιλία γιατί προστάτευε τους ντόπιους χωρικούς στη σημερινή νοτιοδυτική Βουλγαρία από την τυραννία των Οθωμανών, οργανώνοντας δικαστήρια και διδάσκοντας την αυτοάμυνα. Ο Σαντάνσκι δραστηριοποιήθηκε επίσης στην Εξέγερση του Ίλιντεν κατά των Οθωμανών.
Οι πολιτοφυλακές που δρούσαν στην περιοχή των Σερρών υπό τον Γιάνε Σαντάνσκι και ένα αντάρτικο απόσπασμα της «Ανώτερης Μακεδονικής Επιτροπής» αναχαίτισαν μια μεγάλη τουρκική δύναμη. Ο Σαντάσκι, κυρίαρχος της περιφερείας Μελενίκου, εξετέλεσε τον αντίπαλό του Σαράφωφ μέσω του υπαρχηγού του Πανίτσα και, μέχρι το 1908 που εκδηλώθηκε το Νεοτουρκικό Κίνημα, ελυμαίνετο την ύπαιθρο στην ευρύτερη περιοχή των Σερρών.
Ο Σαντάνσκη με τους κομιτατζήδες του έσφαξε πολλές εκατοντάδες, αν όχι και χιλιάδες, Τούρκων χωρικών στην ευρητερη περιοχη του Μελένικου .
Σύμφωνα με τον πίνακα πληθυσμού του Καζά Ζίχνας στην Μικρόπολη μέχρι το έτος 1912 κατοικούσαν 832 Οθωμανοί.
Τον Οκτώμβριο του 1912 κατακρεούργησε η συμμορία του Σαντάνσκη στην Μικρόπολη 250 οθωμανούς στην τοποθεσία Μπόκ Ντερέ, μαρτυρίες για την σφαγή αυτή έχουμε απο Βουλάρικα ιστορικά αρχεία, απο τον Χρήστο Τέντζιο, και απο πολλούς κατοίκους του χωριού μας. Η Κυρία Ηλιάδου Ελένη το Γέννος Πολητικάκη που το Πατρικό της ήταν απέναντι απο τον τόπο της σφαγής διηγείται αυτά που τους έλεγε η γιαγιά της για το βράδυ της σφαγής. Τους κόβαν τα κεφάλια πάνω σε κούτσουρο έλεγε με τον μπαλτά. Ο μπαρμπα Κώστας ο Τάκας έλεγε πως ήταν τοσο πολλή το αίμα που έφθασε μέχρι το ρέμα κάτω απο το σπίτι του. Σ αυτην την αποτρόπαια πράξη πείραν μέρος και δύο κατοικοι της Καρλίκοβας που είχαν προσχωρίσει στην ВМРО ο πρόεδρος της Βουλγάρικης κοινότητας ο ονομαζόμενος Ζήνκα Βασήλ και ο Γιωργήτσ Νάσο . Ένα χρονο αργότερα ο Ζήνκας διέφυγε στην Βουλγαρία. Ο Σαντάνσκη με την συμμορία του μπέναν στα σπίτια των Οθωμανών κυρίως του πάνω μαχαλά και τους δέναν αδιακρίτως ιλικίας εναν μετα τον άλλον με σχοινή οδηγώντας τους στον τόπο του μαρτυρίου. Μάλιστα τους υποχρέωσαν να κουβαλάνε στην αγκαλιά τους και τα ξύλα που θα τους καίγαν αργότερα. Λόγο του βροχερού καιρού τα πτώματα μείναν μισοκαμένα και μαυρισμένα για περίπου έναν μήνα. Κανένας δεν θάφτηκε, αργότερα τους αποτέφρωσαν όλους. Πρέπει να αναφέρουμε πως οι οθωμανοί και οι έλληνες χριστιανοί κάτοικοι ζούσαν ειρηνικά στο χωριό.
Μαρτυρία για αυτήν την σφαγή εχουμε και απο τον Ergün Kirlikovali.
Είμαι ένα από τα χιλιάδες τουρκικά μωρά και παιδιά που μεταφέρθηκαν λαθραία από τη Θεσσαλονίκη στην Κωνσταντινούπολη με το τελευταίο τρένο το 1912, όταν ήμουν μωρό ενός έτους“, λέει θυμούμενος εκείνες τις ημέρες και προσθέτει:
Η ιστορία είναι πολύ θλιβερή.
O πατέρας μου ήταν το μοναδικό παιδί που επέζησε στο χωριό Κιλίκοβα της Δράμας, κατά τη διάρκεια του 1ου Βαλκανικού Πολέμου το 1912. Όλοι οι κάτοικοι του χωριού σκοτώθηκαν ένας προς έναν από βουλγαρικές συμμορίες και σπουδαστές της στρατιωτικής ακαδημίας (που ιδρύθηκε το 1906). Αλλά ο ενός έτους πατέρας μου επέζησε από τη σφαγή. Δεν ξέρουμε πώς επέζησε ο πατέρας μου. Είτε οι δολοφονικές συμμορίες δεν πρόσεξαν ένα μικροσκοπικό μωρό ανάμεσα σε όλες τις κραυγές και τους σωρούς των αιματοβαμμένων πτωμάτων, είτε ο Βούλγαρος γείτονας είχε συνείδηση και την τελευταία στιγμή είπε „Μη σκοτώσετε αυτό το μωρό, είναι δικό μου“ και το έσωσε. Το μόνο που ξέρουμε είναι το αχνό σημείωμα γραμμένο σε ένα τσαλακωμένο χαρτί που ένας ευεργέτης κόλλησε στο στήθος του πατέρα μου: „Akif son Ratıp. Γεννήθηκε το 1911. KIRLIKOVA“. Εκτός από αυτό, δεν ξέρουμε τίποτα άλλο.
Πρίν απο χρόνια επισκέφθηκε το χωριό μια ομάδα Τούρκων που είχανε χάσει προγόνους σ εκείνη την σφαγή, επιθυμία τους ηταν να χτισουν και ένα μνημείο για να τιμήσουν τους αδικοχαμένους συγγενείς τους αλλα ο κοινοτάρχης δέν ηταν συμφωνος .
Μήπως θα έπρεπε να το ξανακοιτάξει κάποιος αυτό ;;;